Έχω ακούσει πολλάκις παλιούς μελισσοκόμους να αναφέρουν ότι οι σημερινές κυψέλες υστερούν κατά πολύ με αυτές που κατασκευάζονταν αρκετά χρόνια πριν.Οι κατασκευαστές θέλοντας να ρίξουν το κόστος έκαναν εκπτώσεις στην ξυλεία που χρησιμοποιούσαν με αποτέλεσμα να πέσει κατά πολύ και η ποιότητα.
Και αυτό για κακή τους τύχη,στη μελισσοκομία τουλάχιστον,είναι τόσο έκδηλο που ακόμη και ο πιο άπειρος θα το καταλάβει δια γυμνού οφθαλμού.Οι κυψέλες είναι εκτεθειμένες στα τερτίπια του καιρού 24 ώρες το 24ωρο,όλο το χρόνο.Σε χιόνια,βροχές,ήλιο,χειμώνα καλοκαίρι.Κάποια στιγμή λοιπόν αναπόφευκτα θα αρχίσουν τα εμφανίζονται φθορές.Κυρίως σαπίσματα στα σημεία που η υγρασία κατάφερε να εισχωρήσει στο ξύλο.
Η διαφορά της ποιοτικής κυψέλης,από κάποια άλλη ''πανηγυριώτικη'' είναι στο χρονικό διάστημα που θα αντέξει πριν αρχίζει να ''γερνάει''.Βλέπουμε γονοφωλιές(γιατί αυτές συνήθως είναι που αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο πρόβλημα) 2-3 ετών να είναι για απόσυρση και άλλες που έχουν δεκαετίες στην πλάτη τους να είναι ακόμη μάχιμες.
Τέτοιες μάχιμες κυψέλες έχουμε και μεις στο μελισσοκομικό μας εξοπλισμό.Μετράν ακριβώς 4 δεκαετίες χρήσης.Και πιστέψτε με ο παππούς δεν είναι από τους ανθρώπους που θα προσέξει πολύ τον εξοπλισμό του,ή που θα αφήσει το καπάκι απαλά κάτω.Μιλάμε για κακομεταχείριση.Κι όμως.Αυτή τη στιγμή οι περισσότερες κυψέλες μας είναι ''παλιοσειρές'' της δεκαετίας του 70.Συγκεκριμένα είναι αγορασμένες το 76-77.Από τις πρώτες που προμηθεύτηκε ο παππούς μετά τα κοφίνια.
Κατασκευασμένες κάπου στη Θεσσαλονίκη από κάποιον Αλιχανίδη.Άλλες λεπτομέρειες δεν γνωρίζω παρά μόνο ότι εδώ και χρόνια η επιχείρηση έχει κλείσει.
Παραθέτω κάποιες φωτογραφίες μιας τέτοιας κυψέλης η οποία χρησιμοποιείται κάθε χρόνο ανελλιπώς εδώ και 40 χρόνια και όπως βλέπετε αντέχει ακόμα.
Υπόψιν ότι οι κυψέλες μας συντηρούνται κάθε 5-6 χρόνια.Και όταν λέω συντήρηση εννοώ ένα απλό χέρι μπογιάς.Δεν χρησιμοποιούμε λινέλαια-παραφίνες και άλλα που σίγουρα θα βοηθούσαν στην επιπλέον θωράκιση και προστασία των κυψελών.
Έχουμε επίσης και χρησιμοποιούμε και κάποια πλαίσια του ίδιου κατασκευαστή που έχουν την εξής ιδιαιτερότητα.Ένα πυχάκι στο κάτω μέρος του κηρηθροφορέα καρφωμένο με μικρά καρφάκια.
Όταν θέλουμε να περάσουμε ένα φύλλο κηρήθρας σε ένα πλαίσιο-Αλιχανίδη βγάζουμε το πυχάκι,τοποθετούμε το φύλλο στο ειδικό αυλάκι και στη συνέχεια ξανακαρφώνουμε το πυχάκι.
Να πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει γιατί κατασκευάστηκε με αυτό τον τρόπο.Επειδή το δοκίμασα,ούτε γρηγορότερο μου φάνηκε ούτε πιο εύχρηστο.Ίσως κάποιος από τους παλιούς που θα διαβάσει αυτό το άρθρο να μας διαφωτίσει.
Και αυτό για κακή τους τύχη,στη μελισσοκομία τουλάχιστον,είναι τόσο έκδηλο που ακόμη και ο πιο άπειρος θα το καταλάβει δια γυμνού οφθαλμού.Οι κυψέλες είναι εκτεθειμένες στα τερτίπια του καιρού 24 ώρες το 24ωρο,όλο το χρόνο.Σε χιόνια,βροχές,ήλιο,χειμώνα καλοκαίρι.Κάποια στιγμή λοιπόν αναπόφευκτα θα αρχίσουν τα εμφανίζονται φθορές.Κυρίως σαπίσματα στα σημεία που η υγρασία κατάφερε να εισχωρήσει στο ξύλο.
Η διαφορά της ποιοτικής κυψέλης,από κάποια άλλη ''πανηγυριώτικη'' είναι στο χρονικό διάστημα που θα αντέξει πριν αρχίζει να ''γερνάει''.Βλέπουμε γονοφωλιές(γιατί αυτές συνήθως είναι που αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο πρόβλημα) 2-3 ετών να είναι για απόσυρση και άλλες που έχουν δεκαετίες στην πλάτη τους να είναι ακόμη μάχιμες.
Τέτοιες μάχιμες κυψέλες έχουμε και μεις στο μελισσοκομικό μας εξοπλισμό.Μετράν ακριβώς 4 δεκαετίες χρήσης.Και πιστέψτε με ο παππούς δεν είναι από τους ανθρώπους που θα προσέξει πολύ τον εξοπλισμό του,ή που θα αφήσει το καπάκι απαλά κάτω.Μιλάμε για κακομεταχείριση.Κι όμως.Αυτή τη στιγμή οι περισσότερες κυψέλες μας είναι ''παλιοσειρές'' της δεκαετίας του 70.Συγκεκριμένα είναι αγορασμένες το 76-77.Από τις πρώτες που προμηθεύτηκε ο παππούς μετά τα κοφίνια.
Κατασκευασμένες κάπου στη Θεσσαλονίκη από κάποιον Αλιχανίδη.Άλλες λεπτομέρειες δεν γνωρίζω παρά μόνο ότι εδώ και χρόνια η επιχείρηση έχει κλείσει.
Παραθέτω κάποιες φωτογραφίες μιας τέτοιας κυψέλης η οποία χρησιμοποιείται κάθε χρόνο ανελλιπώς εδώ και 40 χρόνια και όπως βλέπετε αντέχει ακόμα.
Υπόψιν ότι οι κυψέλες μας συντηρούνται κάθε 5-6 χρόνια.Και όταν λέω συντήρηση εννοώ ένα απλό χέρι μπογιάς.Δεν χρησιμοποιούμε λινέλαια-παραφίνες και άλλα που σίγουρα θα βοηθούσαν στην επιπλέον θωράκιση και προστασία των κυψελών.
Έχουμε επίσης και χρησιμοποιούμε και κάποια πλαίσια του ίδιου κατασκευαστή που έχουν την εξής ιδιαιτερότητα.Ένα πυχάκι στο κάτω μέρος του κηρηθροφορέα καρφωμένο με μικρά καρφάκια.
Όταν θέλουμε να περάσουμε ένα φύλλο κηρήθρας σε ένα πλαίσιο-Αλιχανίδη βγάζουμε το πυχάκι,τοποθετούμε το φύλλο στο ειδικό αυλάκι και στη συνέχεια ξανακαρφώνουμε το πυχάκι.
Να πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει γιατί κατασκευάστηκε με αυτό τον τρόπο.Επειδή το δοκίμασα,ούτε γρηγορότερο μου φάνηκε ούτε πιο εύχρηστο.Ίσως κάποιος από τους παλιούς που θα διαβάσει αυτό το άρθρο να μας διαφωτίσει.
Το παλιό πηχάκι είχε διάφορες χρήσεις. Κρατούσε πιο σταθερό το φύλλο κηρήθρας με αποτέλεσμα να μην ταλαντεύεται το φύλλο σε περίπτωση που τα σύρματα με τον καιρό χαλάρωναν. Άλλο ένα πλεονέκτημα είναι πως στο σημείο αυτό όταν καθαρίζεται τα αυγά του κηρόσκωρου μπορούν να καταστραφούν ενώ στα σύγχρονα πλαίσια όχι με την ίδια ευκολία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο συγκεκριμένο πλαίσιο δεν είναι τύπου Αληχανίδη καθώς ο συγκεκριμένος τύπος πλαισίου κυκλοφορεί ακόμα και σήμερα στην Αμερική. Ίσως κάποια πλαίσια να είχαν ξεμείνει με το σχέδιο Marshal ή ακόμα όπως και η εμπορική επιχείρηση Αληχανίδη που μεσουρανούσε τις δεκαετίες '50-'70 να είχε κατασκευάσει τέτοιου τύπου πλαίσια.
Ευχαριστω για τις πληροφοριες..
ΔιαγραφήΕχω κι εγω κάποια τέτοια πλαίσια και τους περνούσα κεριά πρόσφατα. Το μόνο θετικό είναι βγαζοντας το πηχάκι καθαρίζονται αμέσως,αλλιώς τα σημερινά είναι πιο άνετα.
ΑπάντησηΔιαγραφή