Μέλισσα

Μέλισσα

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Το κασελάκι του παππού

Κάθε μελισσοκόμος που σέβεται τον εαυτό του έχει αλλάξει τουλάχιστον 4-5 ξέστρα στη μελισσοκομική του καριέρα. Όχι επειδή πάλιωσαν(άλλωστε τι μπορεί να πάθει το ξέστρο), ούτε επειδή δεν τον βολεύουν. Αλλά πολύ απλά επειδή τα χάνει κατά τη διάρκεια των επιθεωρήσεων.

Έτσι και ο παππούς έχει να παινεύεται ότι κάθε 2-3 χρόνια χάνει κι από ένα. Χαριτολογώντας μάλιστα λέει πως θ πάρει ένα κορδόνι για να τα κρεμάει στο λαιμό του. Πόσες φορές δεν τον είδα να μουρμουρίζει επειδή κάπου το άφησε και δε το έβρισκε? Ή επειδή κάπου του έπεσε? Κάθε φορά λέει πως θα πάρει ένα κουβαδάκι για να το βάζει μέσα και κάθε φορά έρχεται με άδεια χέρια. 

Επειδή λοιπόν βαρέθηκα να βλέπω αυτή την εικόνα

αποφάσισα να του φτιάξω ένα κουτί για να βάζει μέσα τα βασικά εργαλεία. Βασική προϋπόθεση να είναι μικρό,ελαφρύ και βολικό.

Και ως εκ θαύματος τις μέρες που σκεφτόμουν πως θα το κατασκευάσω βρήκα,την ώρα που καθαρίζαμε το γκαράζ,το ιδανικό κασελάκι. Το έβαψα,έκανα μια θήκη στα πλάγια για τους αναπτήρες,έβαλα έναν συνδετήρα από τους παλιούς,τους Μπάριουμ και επειδή δεν γίνεται τρεις την ώρα να βάζεις και να βγάζεις το ξέστρο από το κουτί,έβαλα ένα μαγνητάκι στην πάνω μεριά για να είναι καθ'όλη τη διάρκεια της επιθεώρησης stand by και να μη χρειάζεται να ανοιγοκλείνει συνέχεια το κασελάκι.Ένα απλό χερούλι που έφτιαξα από ξύλο και σχεδόν έτοιμο.

Τελευταία πινελιά τα αρχικά του ονόματος του 

Παρότι μικρό έχει αρκετό χώρο για τα απολύτως απαραίτητα.Το ξέστρο,ένα μαχαίρι,μια σπάτουλα,κανένα κλουβάκι για ώρα ανάγκης και αρκετά ακόμη

Σειρά τώρα έχει το δικό μου μελισσοκομικό κουτί που θα είναι ..ας το πούμε πιο πλήρες...

Αποτυχημένα αρώματα

Είχα γράψει εδώ,πριν καιρό,για τις παγίδες αφεσμών που έφτιαξα από χαρτόκουτα

Μέσα σε αυτές και ως δόλωμα είχα βάλει ένα κομματάκι κηρήθρας

ενώ εσωτερικά τις πασάλειψα με μια αλοιφή που έφτιαξα.Όχι τίποτα το ιδιαίτερο.Λάδι,κερί και λίγες σταγόνες εσάνς μελισσόχορτου.

Στο μελισσοκομείο,η παγίδα που είχα βράχηκε και καταστράφηκε.Τις μέρες λοιπόν που την αφαίρεσα και μέχρι να την αντικαταταστήσω είχα αλείψει κάποια ύποπτα δεντράκια με τη συγκεκριμένη αλοιφή.
Φέτος,επειδή ήμασταν συνεπείς και προσεκτικοί στις επιθεωρήσεις,δεν σμηνούργησε κανένα από τα μελίσσια μας.Τις τελευταίες δέκα μέρες όμως κάποιες υποχρεώσεις με κράτησαν απασχολημένο και μακριά από το μελισσοκομείο με αποτέλεσμα ένας αφεσμός να προσπαθήσει να την ''κάνει''.

Δύο γκορτσιές είχαν την αλοιφή,που είχα ανανεώσει μάλιστα την προηγούμενη μέρα και μία τρίτη είχε κρεμασμένο ένα μπουκαλάκι ορού στο οποίο είχα ρίξει λίγες σταγόνες ενός αρώματος,υποτίθεται,προσέλκυσης αφεσμών.Ο αφεσμός όμως έπιασε σε ένα δεντράκι παραδίπλα.

Αγνόησε επιδεικτικά κάθε προσπάθεια που έκανα να τον ''τραβήξω'' σε συγκεκριμένα σημεία και έκατσε 5 μέτρα πιο εκεί σε σημείο μάλιστα που να μην φαίνεται.

Αυτό είναι το άρωμα που αγόρασα που και καλά,τους προσελκύει

Η μυρωδιά του είναι ακριβώς όπως αυτή ενός αντικουνουπικού.Μου έκανε μεγάλη εντύπωση και σκέφτηκα ότι πιο πιθανό ήταν να διώχνει τους αφεσμούς παρά να τους προσελκύει.Είπα όμως να το δοκιμάσω,και το δοκίμασα αλλά μάλλον δεν κάνει δουλειά.

Μούφα λοιπόν τα αρώματα.Του χρόνου τις παγίδες μου θα τις δολώσω μόνο με μια μαύρη κηρήθρα.Τέλος τα αρώματα και τα ματζούνια.Πίσω στις παλιές,απλές,κλασικές συνταγές...

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

Το μυστήριο λύθηκε

Στην ακριβώς προηγούμενη ανάρτηση είχα περιγράψει περιχαρής πως ''γέμισα'' το κυψελάκι με μια χούφτα μέλισσες και ένα βασιλοκέλι. 
Και μάλλον βιάστηκα να χαρώ γιατί την επόμενη μέρα που πήγα για να ταϊσω..πλήρης απογοήτευση. Το βασιλοκέλι παρατημένο και μέλισσα ούτε για δείγμα. Εκείνες τις μέρες ο καιρός ήταν κρύος, οπότε η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι έσβησε λόγω μικρού πληθυσμού. Θα έπρεπε όμως να δω μέλισσες, έστω και νεκρές μέσα ή μπροστά από το κυψελίδιο. Δεν υπήρχε ούτε μια. 
Έκανα όμως ακόμη μια προσπάθεια. Το ξαναγέμισα, αυτή τη φορά με περισσότερο πληθυσμό και χωρίς να βάλω βασιλικό κελί. Ξανά μεταφορά στο ίδιο μέρος.
Την επόμενη μέρα το πρωί όλα έδειχναν καλά

Το τάισα και πήγα πάλι το απόγευμα να το χαζέψω. Εδώ αρχίζει το καλό...5 μέτρα μακριά του έχω βάλει μια παγίδα για αφεσμούς. Παρατήρησα λοιπόν στην παγίδα, κίνηση. Ενθουσιασμένος ότι πρόκειται για αφεσμό άνοιξα την παγίδα και βλέπω αυτό

 Μια χούφτα μέλισσες να έχουν πλακώσει το κομμάτι κηρήθρας-δόλωμα που υπήρχε μέσα στην παγίδα και άλλες τόσες να έχουν κουβαριαστεί σε μια γωνιά.

Τότε άρχισα να υποψιάζομαι τι είχε συμβεί. Για να σιγουρευτώ όμως,πήγα και άνοιξα το κυψελάκι.

Όχι περισσότερες από 10 μέλισσες μέσα. Για κάποιο λόγο,τα κορίτσια μου,αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το κυψελίδιο  και να μετ' εγκατασταθούν μέσα στην παγίδα. Αυτές οι 10 που έμειναν ''πιστές'' προφανώς ήταν νεαρής ηλικίας που δεν πρόλαβαν να βγουν στον έξω κόσμο.

Στην παγίδα λοιπόν υπήρχε τόσο ο καινούργιος πληθυσμός όσο και αυτός από την πρώτη προσπάθεια. Και γιατί το λέω αυτό? Φυσικά όχι επειδή τις είχα βαμμένες και τις αναγνώρισα άλλα γιατί βρήκα αυτό

Νεκρές μέλισσες μέσα στα κελιά. Σημάδι πείνας. Δυστυχώς άργησα να τις πάρω χαμπάρι και δεν άντεξαν. Οι καινούργιες αποκλείεται να λιμοκτονούσαν μέσα σε μόλις μια μέρα. Οπότε πρόκειται για πληθυσμό της πρώτης προσπάθειας.
Δεν είχα άλλη επιλογή από το να μεταφέρω το κυψελάκι στη θέση της παγίδας και να τινάξω όλο τον πληθυσμό μέσα του.
Είναι τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός και η αγωνία μου για αυτό το πείραμα και την μικρή μου αυτή παραφυάδα που την επομένη το πρωί,πήγα πάλι να το δω. Εφτά η ώρα ήμουν εκεί. Ψύχρα και φυσικά τα κορίτσια τόσο νωρίς ήταν ακόμη στην αγκαλιά του Μορφέα. Όλα έδειχναν καλά. Το παράξενο?
Στην παλιά θέση της κυψέλης και πάνω σε ένα ξύλο που άφησα να γλείψουν από τα μέλια υπήρχε μια ''παρέα''

Ξενύχτισσες τις προηγούμενης νύχτας που δεν έβρισκαν το δρόμο για το σπίτι. Και τότε θυμήθηκα τη μάνα μου να μου λέει,χρόνια πριν,στην εφηβεία,πως αν γυρίσω αργά θα κοιμηθώ έξω,στο χαλάκι. Έτσι λοιπόν κι αυτές. Κοιμήθηκαν στο χαλάκι. Δίπλα δίπλα,και παγωμένες έδιναν την εντύπωση ότι ήταν νεκρές. Παρ' όλα αυτά προσπάθησα. Τις ζέστανα με το χνώτο μου και σιγά σιγά, η μία μετά την άλλη ζωήρευαν. Δε φαντάζεστε τη χαρά μου. Τι κι αν επρόκειτο για 10 μέλισσες μόνο? Ακόμη και η μία για μένα έχει αξία. Της έβαλα μία μία από την είσοδο, άφησα και μπροστά στην κυψέλη 2 κουταλιές απολεπίσματα του τρύγου με μέλι και έφυγα. 
Αύριο θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος θα τους δώσω ένα βασιλοκέλι έτοιμο να ανοίξει. 
2 τα ερωτήματα:
1) Μήπως για την εγκατάλειψη του κυψελιδίου οφείλεται η παντελής έλλειψη μυρωδιάς κυψέλης? Βλέποντας τις μέλισσες της παγίδας να μαζεύονται στο κομμάτι της κηρήθρας συνειδητοποίησα ότι στα 3 πλαισιάκια είχα βάλει φύλλα, ενώ θα μπορούσα να βάλω κομμάτι χτισμένης κηρήθρας. Μήπως λοιπόν φταίει αυτό?
2)Γιατί ενώ όλος ο πληθυσμός απαρνήθηκε το κυψελίδιο και διάλεξε άλλη φωλιά οι ''ξενύχτισσες'' έμειναν πιστές και το αποδέχτηκαν σαν το νέο τους σπίτι.

Ένα από αυτά που λατρεύω στη μελισσοκομία είναι ο πειραματισμός και η παρατήρηση. Να μην ακολουθώ,πολλές φορές,την πεπατημένη αλλά να χαράζω το δικό μου μονοπάτι και όπου βγει. Και τίποτα να μην πετύχω πάλι κερδισμένος θα βγω. Θα έχω αποκτήσει εμπειρίες και γνώσεις υπερπολύτιμες για τα επόμενα μελισσοκομικά μου χρόνια. 
Ξανά αναμονή λοιπόν για να δούμε εάν το μελισσάκι μας τα καταφέρει να αποκτήσει μάνα,να αρχίσει σιγά σιγά να αναπτύσσεται και να το καμαρώσω επιτέλους όπως το έχω φανταστεί.